ปูชนีย-, ปูชนียะ หมายถึง [-ชะนียะ] ว. น่านับถือ, น่าบูชา, เช่น ปูชนียวัตถุ ปูชนียบุคคล. (ป.).
น. บูชา. (ป.).
ก. บูชิต. (ป.).
ดู กะปูด.
ว. นูนเบ่งขึ้นมาในลักษณะอย่างดินปูด หน้าปูด; เสียงดังเช่นนั้น.
(ปาก) ก. พูดหรือเผยความลับเพราะทนเก็บไว้ไม่ได้.
(ถิ่น-อีสาน) น. โกฐพุงปลา. (ดู โกฐพุงปลา ที่ โกฐ).
(แบบ) ว. บูด, เน่า. (ป.).